37. WFF: 10 filmów, których nie możecie przegapić

Sekcję 1-2 cenimy za oddanie głosu twórcom młodego pokolenia. W tym roku naszą uwagę przyciągnął pełnometrażowy debiut Oleksiija Taranenki – historia 35-letniego Sashy, kierownika firmy stawiającej nagrobki. Jeśli wyobrażacie sobie jego pracę jako spokojne zajęcie wykonywane w sprzyjającym refleksji miejscu...  możecie być zaskoczeni. Bohater zdążył wykształcić mechanizmy obronne w postaci dystansu i cynicznego spojrzenia na świat, biegle posługuje się też sarkazmem. Na dłuższą metę metoda ta okaże się jednak niewystarczająca. "Pracuję na cmentarzu" to film, w którym humor przeplata się z zadumą. Gwarantujemy, że będziecie się równie często śmiać, co ocierać łzy wzruszenia.

Praca w telewizji Dożd nie jest może najgorszą robotą świata, ale na pewno jedną z niebezpieczniejszych – założona przez Natalię Sindejewą w 2008 stacja relacjonowała m.in. dramatyczne wydarzenia w trakcie wojny na Ukrainie, śledztwa przeciw Aleksiejowi Nawalnemu oraz propagandowy modus operandi rosyjskich władz. Nie trzeba dodawać, że taka historia to idealny materiał na polityczny thriller – tym mocniejszy, że w stu procentach dokumentalny. Za kamerą – Vera Krichevskaya, świetna reżyserka kina faktu i współzałożycieka Dożd.

Ataki paniki mogą być tematem tabu albo przedmiotem kiepskich żartów w telewizjach śniadaniowych, ale to naprawdę poważna sprawa. Na tyle poważna, że tytułowe zdanie urasta w filmie Ernestasa Jaukauskasa do rangi ponurego symbolu egzystencjalnej gehenny. W opowieść o Marii, która po pobycie w klinice psychiatrycznej próbuje ułożyć sobie życie na nowo, fantazja spotyka się z surowym realizmem. Efektem tego zderzenia jest głęboko humanistyczne kino – o akceptacji, empatii i potrzebie bliskości. Zerknijcie zresztą na plakat - wszystko będzie dobrze.

Inspiracją do stworzenia dreszczowca stał się osławiony internetowy challenge, który kilka lat temu przyczynił się do fali samobójstw wśród rosyjskich i ukraińskich nastolatków. Główna bohaterka, Dana, próbuje wyjaśnić, dlaczego jej ukochana młodsza siostra z własnej woli weszła pod rozpędzony pociąg. Prowadząc prywatne śledztwo, dziewczyna trafia na ślad gry, która polega na podejmowaniu wyzwań związanych z samookaleczeniem. Jej organizatorzy zrobią wszystko, aby uniknąć odpowiedzialności i pozbyć się niewygodnych świadków. "#Blue_Whale" został zrealizowany w formacie Screenlife, co oznacza, że jego akcja w całości rozgrywa się na ekranie komputerów, smartfonów i tabletów. Twórcą formatu, a zarazem producentem filmu jest Timur Bekmambetov, w którego portfolio znajdziecie m.in. "Straż nocną", hollywoodzki megahit "Wanted – "Ścigani" oraz "Searching".

W 1987 roku Charlotte Gainsbourg wystąpiła w filmie "Agnès V. o Jane B.", w którym reżyserka Agnès Varda opowiedziała o matce Charlotte, Jane Birkin. Teraz, ponad 30 lat później, Gainsbourg sama staje za kamerą, by opowiedzieć o Birkin. "Jane według Charlotte" to esej filmowy, w którym aktorka/reżyserka patrzy na matkę w sposób, w jaki – jak sama mówi – "nigdy wcześniej się nie odważyła". Dwie gwiazdy – aktorki, piosenkarki, celebrytki – przeglądają się tu w sobie nawzajem, opowiadając o swojej złożonej relacji: nam oraz sobie samym.

To prawdopodobnie najbardziej osobisty film w karierze Lecha Majewskiego. Czołowy erudyta polskiego kina przeniósł na ekran swoją na poły autobiograficzną książkę "Pielgrzymka do grobu Brigitte Bardot cudownej". Twórca "Wojaczka" rozlicza się w niej z młodością, dzieciństwem oraz tym, czym była dla niego Polska. Jak czytamy w opisie wydawcy, to "nieco senna, bardzo fantasmagoryczna i z całą pewnością niezwykle fantazyjna opowieść (...) w której przecinają się szlaki kilku różnych rzeczywistości i wymiarów – marzeń, historii, mitów, snów i fantazji". Główną rolę zagrał znany z "Baby Bump" i "KrólaKról Olch (2002)" Kacper Olszewski, a partnerują mu m.in. Magdalena Różczka, Weronika Rosati i Joanna Opozda.

Najnowsze dzieło francuskiej reżyserki Catherine Corsini trafia na Warszawski Festiwal Filmowy prosto z Cannes. Film był tam prezentowany w ramach konkursu głównego i ostatecznie wywalczył nagrodę Queer Palm. "Podziały" jest obrazem skonfliktowanego świata, w którym uprzedzenia i niedopowiedzenia wprowadzają chaos zarówno w życiu prywatnym, jak i społecznym. W obsadzie znalazły się gwiazdy francuskiego kina: Valeria Bruni Tedeschi, Marina Foïs i Pio Marmaï. We Francji obraz został bardzo dobrze przyjęty. Liczymy, że w Warszawie będzie podobnie.

Benoît Jacquot to francuski reżyser, którego fanom kina nie trzeba przedstawiać. Bywa na największych festiwalach świata: w Cannes ("Szkoła wdzięku"), Wenecji (m.in. "3 serca") i Berlinie (m.in. "Żegnaj, królowo"). W Warszawie pokaże swój najnowszy dramat, adaptację sztuki teatralnej pod tytułem "Suzanna Andler". To osadzony w latach 60. ubiegłego wieku portret kobiety znajdującej się na egzystencjalnym zakręcie. Tytułowa bohaterka jest żoną pewnego nieprzyzwoicie bogatego mężczyzny. Ten jest równie nieprzyzwoity w życiu prywatnym – nie tylko zdradza ją na lewo i prawo, ale też w ogóle się z tym nie kryje. Bohaterka też zresztą ma kochanka. Na słonecznym Lazurowym Wybrzeżu staje przed wyborem, którym zaważy na jej dalszych losach. W głównej roli Charlotte Gainsbourg.

Jeśli kiedykolwiek mieliście psa, z pewnością znacie ten ból. Zostawienie pupila na osiem godzin to trauma zarówno dla stęsknionego zwierzaka, jak i skazanych na jego skomlenie sąsiadów. Tak zaczyna się historia Seby (Daniel Katz), który musi dokonać wyboru między zapewnieniem sobie bytu a lojalnością wobec przyjaciela... Argentyńska reżyserka Ana Katz zręcznie prowadzi historię, prezentując losy bohaterów w serii krótkich, podszytych absurdalnym poczuciem humoru scenek. Nagrodzony na tegorocznym festiwalu w Rotterdamie "Ten pies wciąż szczeka" to wzruszająca opowieść o ludziach, psach i poszukiwaniu swojego miejsca w życiu.

Masaaki Yuasa, reżyser m.in. serialu "Devilman Crybaby" (2018) i kultowego anime "Mind Game" (2004) nakręcił tym razem wizjonerski animowany musical. Akcja "Inu-Oh" rozgrywa się w XIV-wiecznej Japonii. Bohaterem filmu jest wykluczony ze względu na swój wygląd chłopiec, który odkrywa w sobie talent taneczny i zaprzyjaźnia się z niewidomym muzykiem. Jedyna w swoim rodzaju psychodeliczna opowieść dla wyrzutków i outsiderów o wyzwalającej mocy sztuki, pokazywana wcześniej m.in. na festiwalach w Wenecji i Toronto.